de laatste dag...

Dinsdag 29 februari

Gisterenavond had ik het er nog met June en Jakob over. Het voelt heel raar om te vertrekken vanavond en ik heb in niets het gevoel dat dit nou echt mijn laatste dag was. Vanmorgen zijn we gewoon weer in de kas begonnen en de dag was gewoon als alle anderen. ’s Middags hebben we deze keer wel lekker tomaten geplukt en nog een halve lijn gewikkeld. Daarna zijn we op ons karretje gaan zitten omdat we nog maar tien minuten hadden. Het had ook niet zo heel veel zin meer om aan de andere kant ook te beginnen.

Om vijf over vier zat mijn laatste werkdag er dan op en nog steeds had ik niet echt het gevoel alsof ik over een paar uurtjes het huis voorlopig zou verlaten. Ik zeg voorlopig want ik kom zeker terug hier…

We aten weer gewoon brood en we hebben nog tot een uur of 6 aan tafel gezeten gezellig zitten kletsen. Het werd toen wel tijd om mijn spullen in te gaan pakken want daar moest ik nog aan beginnen. Toen begon pas echt het gevoel dat ik weg zou gaan….Niets is zo definitief als een gepakte koffer.

In een half uurtje had ik alles in mijn koffer en rugzakken gepropt, gelukkig hoefde ik niet te kijken naar het gewicht of iets dergelijks want ik neem gewoon alleen mijn rugzakje mee en de rest van de bagage dump ik bij m’n ouders in de auto.

De familie heeft ook een gastenboek waar alle meiden wat inschrijven die hier geweest zijn. Ik moest dus ook wat schrijven en dat is super lastig kan ik je zeggen. Toen ik eenmaal begonnen was met wat schrijven ging het wel en bleef ik gewoon maar schrijven. Toen ik twee blaadjes vol had gekalkt was het wel genoeg. Er is nog zoveel meer wat je op kan schrijven maar dan kan ik wel een boek vol schrijven en dat is ook weer niet de bedoeling.

Katharina kwam nog even kijken of alles paste in mijn koffer enzo en toen was ik bijna klaar met pakken. Ik heb nog even mijn adres gegeven aan Katharina. Haar adres hier in Noorwegen weet ik natuurlijk en dat in Duitsland vraag ik nog wel een keer op msn.

Caroline kwam ook nog even vanavond om eventjes gedag te zeggen. Om zeven uur waren mijn ouders er en heb ik de hele bende de trap afgedragen. Gelukkig met hulp van Caroline en Katharina. Ik heb nog even het huis laten zien aan mijn ouders en ook nog even de kas.
Ze mochten de kas niet in omdat ze groenten en fruit uit Nederland hadden meegenomen naar Noorwegen, dat is dan heel gevaarlijk voor de tomaten en daar kunnen ze ziek van worden.

We hebben nog even wat gedronken op de bank bij de familie Eike en daarna werd het toch echt tijd om te gaan. Iedereen gedag gezegd en toen de auto in. Dat was zo’n vreemd gevoel, vooral de familie en Katharina ga ik vreselijk missen. Twee en een halve maand doe je bijna alles samen en dan nu opeens zie ik haar voor een paar maanden niet meer. Ik ga namelijk van de winter wel naar Duitsland toe om te snowboarden!